شعر « مرغ عشق » – محمد رضا احمدی

صبحگاهان مرغ عشقی بال و پرهایش گشود
بوسه ها از روی گلبرگ شقایق میربود

با نسیم صبح از راز دلش میگفت او
شبنمی در این میان آن راز دل را میشنود

آتش عشقی در آن صحرا شقایق ناز کرد
گرمی اش را ذات خورشید جهانبان میستود

راز دل را شبنم کم حوصله باران نمود
برد در بین دوکوه و بر صدایش میفزود

داستان عشق را از رود دریایی شنید
باهمه جوش و خروشش عشق را باور نمود

عشق چون پرورده شد در کوه و صحرای عدم
زندگی از سر گرفت ابر سیاه و کوه و رود

ازطنین عشق آمد بین کوه پژواکها
در میان سنگ خارا گل به نرمی می غنود

بلبل از عشق صنوبر بی مهابا ناله کرد
در میان دشت گلها بال و پر را می گشود

تا ببیند همدمی در بین آن پروانه ها
با بیابان یک سلامی جمع گلهارا درود

عشق را باور کن ای زیبای من در قلب خود
تا که در قلب تو آید مهر زیبایی فرود

محمدرضا احمدی (محسن)
آذر ۱۴۰۰